Kandydat do pracy nie musi mówić o sobie wszystkiego

Wielu informacji o osobie ubiegającej się o zatrudnienie można dowiedzieć się tylko z jej inicjatywy. Niektórych danych o kandydacie nie wolno przetwarzać nawet za jego zgodą.

Dane osobowe, jakich pracodawca może zażądać od kandydata do pracy na podstawie art. 221 § 1 kodeksu pracy, to:

∑ imię (imiona),

∑ nazwisko,

∑ data urodzenia,

∑ dane kontaktowe wskazane przez osobę ubiegającą się o pracę.

To kandydat podejmuje decyzję, czy podać email, numer telefonu czy adres zamieszkania. Może podać wszystkie te dane, ale jeśli poda tylko jedną formę kontaktu, to firma nie ma podstaw, by żądać wskazania także innych danych kontaktowych.

Pracodawca może ponadto wymagać od kandydata informacji o jego wykształceniu, kwalifikacjach zawodowych oraz przebiegu dotychczasowego zatrudnienia. Jednak takie żądanie może mieć miejsce tylko wówczas, gdy jest to niezbędne do wykonywania pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku. W praktyce oznacza to, że pracodawca może poprosić o dane dotyczące wykształcenia np. informatyka czy lekarza, ale już nie kandydata do pracy, którą może wykonywać każdy, bez względu na wykształcenie. To samo dotyczy doświadczenia zawodowego, o które możemy pytać tylko wtedy, gdy jest to niezbędne do wykonywania danej pracy lub zajmowania określonego stanowiska.

Poza powyższymi informacjami pracodawca może również żądać innych danych, jeżeli jest to niezbędne do zrealizowania uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa. Taka sytuacja może mieć miejsce...